แม้จะอยู่ในยุคของโซเชียลมีเดีย อุตสาหกรรมภาพยนตร์ภาษาฮินดีก็กำหนดทางเลือกในการแต่งตัวโป๊ของผู้คนเป็นส่วนใหญ่
ครั้งแรกที่ฉันเห็น Urmila Matondkar ในเสื้อครอปสีน้ำเงินกับกางเกงสีน้ำตาลในเพลง Yaaro Sun Lo Zara จาก Rangeela (1995) ฉันคิดว่าไม่มีใครดูเท่กว่าเธอในจอ ตั้งแต่ชุดสีเหลืองของ Aamir Khan ไปจนถึงมินิเดรสสบายๆ สบายๆ ของ Matondkar ทุกลุคจากภาพยนตร์ล้วนไร้กาลเวลา ไม่ใช่แค่ฉันที่หลงใหลในสิ่งที่เหล่าดาราสวมบนหน้าจอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อลายจุดผูกปมด้านหน้า (Bobby, 1973) หรือผ้าชีฟองส่าหรี (Chandni, 1989 และ Main Hoon Na, 2004) ชาวอินเดียเลียนแบบสิ่งที่พวกเขาเห็นดาราภาพยนตร์ที่พวกเขาชื่นชอบเป็นส่วนใหญ่ เพราะสำหรับชาวอินเดียส่วนใหญ่แล้ว แฟชั่นถูกกำหนดโดยสิ่งที่พวกเขาเห็นนักแสดงและนักแสดงหญิงสวมใส่
เหตุใดผู้คนจำนวนมากจึงต้องการแต่งตัวและดูเหมือนตัวละครที่พวกเขาเห็นบนหน้าจอขนาดใหญ่ ดีไซเนอร์และคอสตูมสไตลิสต์ Manish Malhotra ซึ่งรับผิดชอบในการสร้างสรรค์ช่วงเวลาแฟชั่นที่โดดเด่นที่สุดในบอลลีวูดในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา เชื่อว่าภาพยนตร์เป็นภาพสะท้อนของความเป็นจริงของเรา “อิทธิพลของการตกแต่งภาพยนตร์นั้นแข็งแกร่งมากด้วยบทภาพยนตร์ที่มีเรื่องราวให้เล่า ผลกระทบจะเพิ่มมากขึ้นเมื่อเสื้อผ้าอยู่ในแนวเดียวกันกับตัวละคร เพื่อให้สามารถถ่ายทอดผ่านสไตล์และการแสดงของพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพ” เขากล่าว มัลโฮตรา ซึ่งเปิดตัวในฐานะนักออกแบบเครื่องแต่งกายในปี 1990 มีผลงานภาพยนตร์กว่าร้อยเรื่องที่ได้รับการขึ้นทะเบียนใน IMDb ในปี 1995 เขาได้รับรางวัล Filmfare Award สาขา Best Costume Design จาก Rangeela ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่เปลี่ยนวิธีที่ผู้ชมรับรู้ถึงแฟชั่นในภาพยนตร์
เอกลักษณ์ประจำหนังของอินเดียคือ การเต้น พร้อมกับใส่ชุดส่าหรี ภาพจาก: www.easemytrip.com
ความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์แบบ
Aastha Sharma นักออกแบบเครื่องแต่งกายและสไตลิสต์คนดังกล่าวว่าแฟชั่นและบอลลีวูดมีความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์แบบตั้งแต่ทศวรรษ 1960 “ย้อนกลับไปในสมัยก่อน แหล่งที่มาของแรงบันดาลใจด้านภาพเพียงอย่างเดียวสำหรับผู้คนในเรื่องแฟชั่นคือภาพยนตร์และเพลง ไม่มีอะไรอื่นที่คนทั่วไปสามารถเรียกดู พลิก หรือเลื่อนดูได้ ตอนนี้เป็นเพราะอินเทอร์เน็ตและแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียเท่านั้นที่ผู้คนรับรู้ถึงเทรนด์อื่นๆ จากทั่วโลก” ชาร์มา ผู้ออกแบบเครื่องแต่งกายสำหรับ Four More Shots Please กล่าว! (2562-2562) เว็บซีรีส์อินเดียที่เทียบเท่ากับ Sex and the City (1998-2004) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องของการเลือกแต่งตัวผู้ชาย
ภาพยนตร์กลายเป็นสื่อสร้างแรงบันดาลใจสำหรับหลายๆ คน ไม่ว่าจะเป็น Anarkalis ของ Madhubala ใน Mughal-E-Azam (1960) หรือลุคโบฮีเมียนของ Zeenat Amaan ในเพลง Dum Maro Dum จาก Hare Rama Hare Krishna (1971) หรือส่าหรีสีม่วงของ Madhuri Dixit จาก Hum อาภัค เหยินคูณ (2537) ล้วนหลั่งไหลจากจอเงินสู่ท้องถนน “ตั้งแต่ยุค 60 เป็นต้นมา ดาราภาพยนตร์ก็เป็นสไตล์ไอคอนไปแล้ว” ชาร์มากล่าว “อะไรก็ตามที่พวกเขาสวมใส่กลายเป็นกระแสนิยมและถูกจำลองแบบแม้แต่ในร้านค้าที่เล็กที่สุดในประเทศ หลายคนไปหาช่างตัดเสื้อในท้องถิ่นเพื่อสร้างลุคที่พวกเขาเห็นนักแสดงคนโปรดสวมใส่ในภาพยนตร์ เพราะพวกเขาไม่มีที่อื่นให้ซื้อ”
“แฟชั่นเป็นอุตสาหกรรมที่ค่อนข้างใหม่กว่า ดังนั้นภาพยนตร์จึงเป็นแรงบันดาลใจเสมอ ภาพยนตร์ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตจริง เมื่อคุณอยู่บนหน้าจอ ภาพยนตร์จะขยายขอบเขตทุกอย่าง นั่นเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลว่าทำไมภาพยนตร์ถึงมีความสำคัญมากกว่าแฟชั่นวีคหรือคอลเลกชันแฟชั่น”
ไม่ใช่แค่ตัวละครจากภาพยนตร์ที่ได้รับอุดมคติเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนักแสดงด้วยกันเองที่แฟนๆ มัลโฮตราก็เชื่อเช่นกันว่าผู้ชมชาวอินเดียได้รับแรงบันดาลใจอย่างมากจากนักแสดงที่พวกเขาบูชา “ฉันมักจะผสมผสานเครื่องแต่งกายเข้ากับการเล่าเรื่องแทนที่จะสร้างกระแสแฟชั่นเพื่อให้เสื้อผ้าสอดคล้องกัน ตัวอย่างเช่น คอมโบเสื้อยืด-salwar ของ Kareena Kapoor ใน Jab We Met (2007) สร้างผลกระทบอย่างมาก มันเป็นชุดที่เรียบง่าย แต่สไตล์คือสิ่งที่สร้างความคลั่งไคล้ในหมู่วัยรุ่น และทันใดนั้นพวกเขาก็สวมมัน” แม้ว่าเราจะย้อนเวลากลับไป ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เครื่องแต่งกายบนหน้าจอของ Amitabh Bachchan ซึ่งเป็นเสื้อเชิ้ตคอปกปลายแหลมและกางเกงขากระดิ่งในยุค 70 นั้นถูกจำลองและสวมใส่โดยผู้ชายเกือบทุกคนในประเทศ
ภาพจาก: www.thetimes.co.uk
บนหน้าจอเทียบกับบนทางลาด
ยากที่จะเพิกเฉยต่อข้อเท็จจริงที่ว่าภาพยนตร์บอลลีวูดมีอิทธิพลเหนือเทรนด์แฟชั่นในอินเดียมากกว่าคอลเลกชั่นบนรันเวย์ นี่เป็นเพราะความจริงที่ว่าแฟชั่นได้รับการพิจารณาว่าเป็นชนชั้นสูงและไม่สามารถเข้าถึงได้โดยง่าย ดังที่ผู้ออกแบบเครื่องแต่งกาย Arjun Bhasin ชี้ให้เห็น “ฉันไม่คิดว่าคนจำนวนมากจะติดตามแฟชั่นที่กำลังมาแรง ในทางกลับกัน ภาพยนตร์มีไว้สำหรับทุกคน ตัวละครที่ผู้คนเห็นบนหน้าจอคือไอคอนของพวกเขา และนั่นคือจุดที่ผู้คนได้รับแรงบันดาลใจจากพวกเขา” เขากล่าว ภาษิณเคยทำงานเป็นสไตลิสต์ให้กับนิตยสารแฟชั่น และเป็นผู้ออกแบบเครื่องแต่งกายให้กับภาพยนตร์อย่าง Gully Boy (2019), The Namesake (2006), Monsoon Wedding (2001), Life of Pi (2012) และล่าสุดคือผลงานมินิของ Netflix ซีรีส์ A Perfect Boy (2020)
เมื่อเทียบกับทางตะวันตกแล้ว นักออกแบบแฟชั่นและนักออกแบบเครื่องแต่งกายในอินเดียมีเส้นทางที่แตกต่างกันอย่างมาก ในขณะที่นักออกแบบแฟชั่นได้รับความสนใจมากขึ้นและการรายงานข่าวในนิตยสารและบนพรมแดงทางตะวันตก ชื่อของนักออกแบบเครื่องแต่งกายกลับหายไปในเครดิตตอนจบ บอลลีวูดมีความแตกต่างในแง่นั้นเพราะนักออกแบบชาวอินเดียส่วนใหญ่เริ่มต้นจากการเป็นนักออกแบบเครื่องแต่งกาย Manish Malhotra, Ritu Kumar และ Neeta Lulla เป็นนักออกแบบไม่กี่คนที่พบความสมดุลระหว่างบนหน้าจอและบนทางลาด
นอกจากนี้ แนวคิดของแฟชั่นโชว์และแฟชั่นวีคที่ยืมมาจากตะวันตกนั้นมีอายุเพียง 20 ปีเมื่อเทียบกับอุตสาหกรรมภาพยนตร์บอลลีวูดซึ่งฝังแน่นอยู่ในวัฒนธรรมของเรา “แฟชั่นเป็นอุตสาหกรรมที่ค่อนข้างใหม่กว่า ดังนั้นภาพยนตร์จึงเป็นแรงบันดาลใจเสมอ ภาพยนตร์ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตจริง เมื่อคุณอยู่บนหน้าจอ มันจะขยายทุกอย่างให้กว้างขึ้น นั่นเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลว่าทำไมภาพยนตร์ถึงมีความสำคัญมากกว่าสัปดาห์แฟชั่นหรือคอลเลคชันแฟชั่น” Sujata Assomull นักข่าวและผู้แต่ง 100 Iconic Bollywood Costumes (2020) กล่าว
Sonam Kapoor ยอมรับเมื่อเร็วๆ นี้เกี่ยวกับการยืมเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเธอเพื่อถ่ายรูป และมันได้สร้างคลื่นลูกใหม่ในหมู่ผู้คนบนอินเทอร์เน็ต นี่คือสิ่งที่น้องสาวของนักแสดง Rhea Kapoor คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
ภาพยนตร์บอลลีวูด นำแสดงโดยแขกรับเชิญจากแบรนด์ต่างประเทศ
จำกระโปรงยีนส์สั้นของ Preity Zinta ที่มีตัวอักษร Von Dutch พิมพ์บนเสื้อผ้าของเธอใน Salaam Namaste (2005) ได้ไหม? หรือ Sonam Kapoor สวมชุด Christian Dior และ Chanel ใน Aisha (2010) หรือ Hermes ‘Bagwati’ ใน Zindagi Na Milegi Dobara (2011) ในอดีตไม่นานมานี้เองที่แบรนด์แฟชั่นระดับนานาชาติได้ตระหนักถึงอิทธิพลมหาศาลของภาพยนตร์บอลลีวูดที่มีต่อผู้ชมชาวอินเดีย ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 เมื่อแบรนด์สินค้าหรูหรามองเห็นตลาดที่เฟื่องฟูในอินเดีย พวกเขาก็ก้าวเข้าสู่ประตูผ่านภาพยนตร์บอลลีวูด
“Kuch Kuch Hota Hai (1998) ของ Karan Johar นำลุคสปอร์ตเก๋ไก๋มาสู่อินเดีย โดยมีแบรนด์ต่างประเทศมากมาย เช่น DKNY และ Tommy Hilfiger สิ่งนี้เปลี่ยนวิธีการแต่งกายของฝูงชนที่ไปเรียนในวิทยาลัย เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนที่ Tommy Hilfiger จะเปิดตัวในอินเดีย และมันทำให้ง่ายขึ้นมากสำหรับพวกเขาเมื่อพวกเขาเปิดตัวอย่างเป็นทางการ” Assomull ชี้ให้เห็น ภาพยนตร์เช่น Kabhi Alvida Na Kehna (2006), Aisha และ Zindagi Na Milegi Dobara เปลี่ยนวิธีที่ผู้คนเห็นแฟชั่นบนหน้าจอ ซึ่งกลายเป็นแรงบันดาลใจมากขึ้นเมื่อแบรนด์หรูอย่าง Louis Vuitton และ Hermès เริ่มแสดงในภาพยนตร์ภาษาฮินดี “ถ้าคุณดู Aisha คุณจะจำมันไม่ได้เพราะการแสดงที่ยอดเยี่ยม แต่คุณจำมันได้เพราะแฟชั่นของมัน ‘Bagwati’ จะเป็นวิธีที่อินเดียจะจดจำ Hermès” Assomull กล่าว
แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างภาพยนตร์ภาษาฮินดีกับแฟชั่นจะหยั่งรากลึก แต่ผู้คนในปัจจุบันกลับสนใจว่าคนดังที่พวกเขาชื่นชอบสวมใส่ในแต่ละวันมากกว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นบนหน้าจอ ต้องขอบคุณแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย การแต่งตัวให้เหมือนสไตล์คนดังของคุณนั้นง่ายกว่าการเลียนแบบลุคที่คุณเคยเห็นในภาพยนตร์ แต่สำหรับพวกเราที่หวนคิดถึงความมหัศจรรย์ของภาพยนตร์และเครื่องแต่งกาย ก็จะมีลุคที่เป็นสัญลักษณ์ให้ย้อนเวลากลับไปเสมอ ไม่ว่าจะเป็นชูริดาร์รัดรูปจากยุค 60 หรือผ้าคาดศีรษะสไตล์สปอร์ตจากปลายยุค 90
ที่มา www.theestablished.com